زردگوش. [ زَ ] ( ص مرکب ) کنایه از مردم منافق و مذبذبین باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). کنایه از منافق باشد. ( انجمن آرا ) ( از فرهنگ رشیدی ). منافق. مذبذب. بدخواه. کینه ور. متملق. ( ناظم الاطباء ).منافق مذبذب. ( فرهنگ فارسی معین ) ( از غیاث اللغات ).در بهار عجم ، زردگوش و زردگوشه ؛ کاهل و بیکاره که کاری از او برنیاید و زیرچاق همه باشد. ( آنندراج ). بی غیرت بی تعصب. زرده گوش. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). زردگوشان هری را کردی ازگفتار نغز چون سیه چشمان جنت گوش و گردن پر درر.سنائی.جوقی از این زردگوش گاه غضب سرخ چشم هر یک طاغی و دیو رهبر طغیان او.خاقانی.زردگوشان به گوشه ها مردند سر به آب سیه فروبردند.نظامی.هرچند ز چشم زردگوشان سرخ است رخم ز خون جوشان.نظامی.کون فراخی تنگ چشمی دل سیاه زردگوشی دین فروشی عشوه خیز.پوربهای جامی ( از آنندراج ). || و نیز کنایه از ترسان و هراسان. ( آنندراج ) : کسی که پنبه بگوش است چون گل پنبه ز خاک روز جزازردگوش برخیزد.محمد سعید اشرف ( ایضاً ).ولیکن در این بیت نادم و پشیمان نیز درست میشود، فتأمل. ( آنندراج ).
فرهنگ معین
(زَ ) (ص مر. ) کنایه از: منافق .
فرهنگ عمید
۱. منافق و مفسد: زردگوشان به گوشه ها مردند / سر به آب سیه فرو بردند (نظامی۴: ۶۰۲ ). ۲. بیکاره. ۳. ترسناک. ۴. پشیمان.
فرهنگ فارسی
( صفت ) منافق مذبذب . کنایه از مردم منافق و مذبذ بین باشد کنایه از ترسان و هراسان
