خنده‌دار

لغت نامه دهخدا

خنده دار. [ خ َ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) خنده دارنده. مضحک. مضحکه. خنده آور. ( یادداشت بخط مؤلف ) : خنده دار اینجاست که او خود زشتی کرد و توقع نیکی دارد.
- خنده دار بودن ؛ مضحک بودن. موجب خنده بودن.

فرهنگ عمید

آنچه سبب خنده شود و مردم بر آن بخندند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنچه موجب خنده باشد مضحک مقابل گریه آور .

ویکی واژه

باعث خنده؛ مضحک، خنده‌آور.