بوقتب

لغت نامه دهخدا

بوقتب. [ ق َ ت َ ] ( ع اِ مرکب ) کنایه از مردم دنیاپرست و بد و احمق :
طاعت و احسان و علم و راستی را برگزین
گوش چون دادی به گفت بوقماش و بوقتب.ناصرخسرو ( دیوان چ تهران ص 27 ).رجوع به ابوقتب شود.

فرهنگ معین

(قَ تَ ) [ ع . ابوقَتَب ] ( اِ. ) ۱ - پدرپالان ، پالان دار. ۲ - کنایه از: مردم احمق و نادان .

ویکی واژه

ابوقَتَب
پدرپالان، پالان دار.
کنایه از: مردم احمق و نادان.