انفارکتوس

( آنفارکتوس ) [ فر. ] ( اِ. ) قسمتی از بافت (قلب یا کلیه ) که شریان مشروب کنندة آن بسته باشد.

( آنفارکتوس ) عارضه ای که در آن یکی از رگ های تغذیه کنندۀ قلب یا عضوی دیگر مسدود شده و منجر به قطع جریان خون آن بافت می شود، سکتۀ قلبی.
= آنفارکتوس

زخم وکوبیدگی درعروق خون بواسطه زمین خوردن یاصدمه دیگر، مرگ قسمتی ازنسج بدن که جریان خون به آن قطع شده باشد

آنفارکتوس. آنفارکتوس ( به فرانسوی: Infarctus ) نوعی از نکروز یا مرگ در بافت است که بر اثر انسداد در مسیر خون رسانی ایجاد می شود. این حالت ممکن است بر اثر ترومبوز، پارگی مسیر خون یا انقباض عروق باشد
این نوع آنفارکتوس بر اثر قطع جریان سرخرگ ها و در بافت های جامد و سخت ایجاد می شود مثل کیسهٔ صفرا. این نوع از آنفارکتوس در برخی اندام ها مثل قلب و کلیه به شکل سفید با هالهٔ قرمز ایجاد می شود.
آنفارکتوس قرمز بر اثر گرفتگی سیاهرگ در بافت هایی مثل شش و روده ایجاد می شود.
مانند وقتی که تمام یک عضو بدن تحت تأثیر قرار گرفته باشد.
زمانی که تنها بخشی از اندام آسیب دیده است.
زمانی که آنفارکتوس تنها به صورت میکروسکوپی قابل مشاهده است.
• آسیب شناسی بارز
• بافت شناسی
• علت های مرگ
• قلب شناسی
• مقاله های بدون منبع
• همه مقاله های بدون منبع
• مقاله های دارای واژگان به زبان فرانسوی

رجوع شود به:سکته

آنقارکتوس
(پزشکی): عارضه بسته شدن یکی از رگ‌هایی که خون را به قلب (یا هر عضو دیگر) میرساند؛ سکته قلبی؛ حمله قلبی.
قسمتی از بافت (قلب یا کلیه) که شریان مشروب کننده آن بسته باشد.