لغت نامه دهخدا
اتلال. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ تَل ، بمعنی توده های خاک و توده های ریگ و پشته. ( منتهی الارب ) :
ای روز چه روزی تو بدین زینت و این زیب
کز زینت و زیب تو دگر شد همه اتلال.فرخی.|| ج ِ تَل ، بمعنی بالش. ( منتهی الارب ).
اتلال. [ اِ ] ( ع مص ) راست ایستادن. || چکانیدن. ( منتهی الارب ). || بستن و کشیدن چهارپا.
