واژه افلاک در زبان فارسی به معنای آسمانها یا ستارگان است و به مجموعه‌ای از اجرام آسمانی و یا عوالم بالایی اشاره دارد. این واژه در متون ادبی و فلسفی به کار می‌رود و می‌تواند مفاهیمی مانند کائنات، ستارگان، سیارات و حتی مفاهیم معنوی و ماورایی داشته باشد.
افلاک به عنوان نمادی از عظمت و زیبایی آسمانها و جهان هستی در نظر گرفته می‌شود و در شعر و ادبیات فارسی نیز به وفور یافت می‌شود. به طور کلی، افلاک به جنبه‌های مختلف آسمان و کیهان دلالت دارد و می‌تواند بار معنایی عمیق‌تری نیز داشته باشد.
افلاک. [ اِ ] ( ع مص ) گرد شدن پستان دختر. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).
افلاک. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ فلک، بمعنی چرخ. گردون. سپهر. ( آنندراج ). ج ِ فلک. ( منتهی الارب ) ( ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). آسمانها و فلکها. ( ناظم الاطباء ). چرخها. سپهرها. آسمانها. ( فرهنگ فارسی معین ). جمع فلک است که حکماء آنرا آباء گویند، همانطور که عناصر را امهات خوانند و در نزد ارباب علم هیئت عبارت است از کره ای که بذاته بصورت استداره متحرک باشد و گاه فلک را بر منطقه چنین کره ای بمجاز اطلاق کنند.
از این رو وی آسمان را متشکل از مجموعه‌ای از پوسته‌های کروی (با افلاک) هم مرکز فرض کرده‌است که برهم مماسند و درون یکدیگر می‌چرخند، در داخل ضخامت هر پوسته، که نماینده فلک یکی از سیارات است، پوسته‌های هم مرکز و خارج از مرکز و کرات کامل دیگری وجود دارد که به ترتیب با افلاک خارج از مرکز و افلاک تدویر متناظرند.
