خودکفایی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن فرد یا جامعه برای ادامه حیات به هیچ‌گونه کمک، حمایت یا تعامل خارجی نیاز ندارد. به عبارت دیگر، خودکفایی نوعی خودمختاری فردی یا جمعی به شمار می‌آید. در سطح کلان، اقتصادی که به طور کامل خودکفا بوده و هیچ‌گونه تجارتی با جهان خارج ندارد، به عنوان خودبسندگی شناخته می‌شود. روش‌هایی که به تحقق خودکفایی کمک می‌کنند شامل ساخت و ساز خودگردان، کشت پایدار، کشاورزی پایدار و بهره‌برداری از انرژی‌های تجدیدپذیر هستند. خودکفایی به عنوان یک هدف، در دوران مرکانتالیسم در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی مورد توجه قرار گرفت، اما با ظهور علم اقتصاد و اقتصاددانان کلاسیک، به حاشیه رفت. افرادی مانند ریکاردو نشان دادند که تجارت و مبادله می‌تواند رفاه را برای هر دو طرف افزایش دهد. جالب اینجاست که آن‌ها ثابت کردند حتی اگر یک کشور بتواند همه کالاها را ارزان‌تر از کشور دیگر تولید کند، باز هم ممکن است به رفاه بیشتری دست یابد. اگرچه خودکفایی معمولاً به میزان تولید داخلی وابسته است، اما بر اساس برخی نظریات، این موضوع همچنین به توانایی کشور در واردات محصولات استراتژیک در شرایط اقتصادی مناسب نیز بستگی دارد.
