زیارت امین الله، زیارتی است که امام زین العابدین، به عنوان امیر عابدان و سید پرستشگران، در اوج عرفان و معنویت، آن را به امیر مؤمنان علی (علیه السلام) تقدیم کرده است. این زیارتنامه از بهترین زیارت‌ها به شمار می‌رود و امام باقر (علیه السلام) نیز بیان کرده‌اند که می‌توان آن را در تمامی زیارتگاه‌های ائمه (علیهم السلام) خواند. این متن شامل معارف عمیق و مسائل اخلاقی ارزشمندی است که در قالب دعا، انسان را به سمت کسب این کمالات ترغیب می‌کند. زیارت امین الله، زیارتی است با اعتبار بسیار بالا؛ هم از نظر سند و هم از لحاظ متن و محتوا، که جابر بن عبدالله انصاری آن را از امام باقر روایت کرده است. این زیارت، اگرچه به امیر مؤمنان (علیه السلام) از زبان مبارک زین العابدین بیان شده، اما می‌توان با آن در تمامی مکان‌های مقدس، سر بر آستان‌های بلند و ملکوتی نهاد و این سرود عرفانی را زمزمه کرد و در دریای معرفت و معنویت غوطه‌ور شد. زیارت امین الله، به زائر این امکان را می‌دهد که با دو سلام به ولی خدا، صاحب ولایت مطلقه محمدیه، که به منزله کلیدهای ورود به دریای معرفت است، از طریق باب ولایت به دریای مواج معرفت حق وارد شود و به زودی خود را در آغوش لطف الهی بیابد و والاترین خواسته‌های ماورایی را از خداوند طلب کند. زیارت امین الله، یک زیارت عرفانی است که علی (علیه السلام) به عنوان مخاطب اصلی آن شناخته می‌شود. در این زیارت، تنها با لقب «امیرالمؤمنین» که نشان ویژه و برجسته اوست، از آن بزرگوار یاد می‌شود؛ زیرا به واقع و به طور مطلق، هیچ کس جز او امیر مؤمنان نیست و به کار بردن این لقب برای دیگر حاکمان و زمامداران مسلمان، به معنای نادرستی است که برای آن وضع نشده است. احتمالاً در زمانی صادر شده است که قبر امیر مؤمنان (علیه السلام) هنوز نمایان نشده بود و نجف تنها یک نیزار در نزدیکی کوفه بود. در آن زمان، قبر مطهر او تنها تپه‌ای پوشیده از نی و علف بود. قبل از آنکه قبر امیر مؤمنان (علیه السلام) نمایان شود و ضریح و بارگاهی بر آن بنا گردد، آهوان نیزارهای نزدیک کوفه که محل شکار صیادان، به ویژه صیادان بغداد بود، به این تپه پناه می‌آوردند. شکارچیان از این تپه مرموز شگفت‌زده می‌شدند و شاید با پرسش از کهنسال‌ترین افراد آن منطقه، به دنبال کشف راز آن می‌رفتند.
