طی الارض

طی‌الارض یا دورنوردی در برخی از مکاتب عرفانی، از جمله تصوف و کابالا، به معنای عبور از یک مکان به مکان دیگر است. در این حالت، فرد با تکیه بر اراده خود، بدون نیاز به حرکت فیزیکی، به مکان جدیدی منتقل می‌شود. طی الارض مرحله‌ای از رشد معنوی است که در آن فرد می‌تواند در یک آن به هر نقطه‌ای از زمین سفر کند. تنها کسی می‌تواند به این توانایی دست یابد که نفس خود را پالایش کرده باشد. قرآن مجید داستانی از یکی از نزدیکان با ایمان و دوستان خاص سلیمان به نام آصف بن برخیا را نقل می‌کند که توانست تخت سلیمان را در یک چشم به هم زدن حاضر کند. در قرآن آمده است: کسی که دانشی از کتاب داشت، این کار را انجام داد. بسیاری از مفسران بر این باورند که این مرد با ایمان به اسم اعظم الهی آگاه بود. منظور از آگاهی به اسم اعظم، تخلق به آن اسم و وصف است؛ به این معنا که انسان از نظر دانش، اخلاق، تقوا و ایمان به حدی برسد که مظهری از آن اسم گردد. این رشد معنوی و روحانی، که تجلی‌ای از اسم اعظم الهی است، قدرت انجام چنین کاری را فراهم می‌آورد.