تنفیذ حکم ریاست جمهوری قبل از برگزاری مراسم تحلیف، طبق بند ۹ اصل ۱۱۰ قانون اساسی، یکی از وظایف و اختیارات رهبر جمهوری اسلامی است که پس از انتخاب مردم انجام می‌شود. این تنفیذ، که به وسیله ولی فقیه صورت می‌گیرد، از اختیارات قانونی او محسوب می‌شود و جنبه تشریفاتی و صوری ندارد؛ به این معنا که تا زمانی که ولی فقیه حکم رئیس‌جمهور منتخب را تنفیذ نکند، او نمی‌تواند بر قوه مجریه ریاست کند. با این حال، از نظر عرفی، این مراسم جنبه تشریفاتی دارد. واژه «تنفیذ» و همچنین سخنان روح‌الله خمینی که بیان کرده است این تنفیذ تا زمانی معتبر است که اقدامات بر اساس موازین اسلامی باشد، نشان می‌دهد که امضای ولی فقیه به نتایج انتخابات مردم مشروعیت می‌بخشد. خمینی در تمامی تنفیذهای ریاست جمهوری به مسئله نصب الهی رهبر و ضرورت تأمین مشروعیت الهی تمامی بخش‌های نظام اشاره کرده است. در نخستین تنفیذ حکم ریاست جمهوری، او بیان کرده است: بر اساس آنکه مشروعیت آن باید به نصب فقیه جامع الشرایط باشد، این جانب به موجب این حکم رای ملت را تنفیذ و ایشان را به این سمت منصوب نمودم. تنفیذ در معنای اولیه خود به امضا، اجازه و تأیید اشاره دارد. به عنوان مثال، می‌توان به تنفیذ عقد فضولی توسط مالک یا تنفیذ وصیت به بیش از یک سوم ترکه توسط ورثه اشاره کرد. همچنین، در کلمات فقها، تنفیذ حکم به معنای اجرای حکم و انفاذ آن به معنای قضاوت نیز به کار رفته است.
