ماهی قرمز یا طلایی که با نام‌های ماهی گلی و ماهی حوض نیز شناخته می‌شود، از خانواده کپورچه‌ها است. این ماهی در محیط طبیعی، آب‌های شیرین با جریان کم را ترجیح می‌دهد. زیستگاه مطلوب آن شامل مناطقی با پوشش گیاهی آبزی و بستر نرم است و معمولاً در کنار سایر ماهیان برکه‌ای زندگی می‌کند. خاستگاه اصلی ماهی قرمز، مناطق سیبری و جنوب شرق آسیاست، اما به واسطه فعالیت‌های انسانی به نقاط مختلف جهان از جمله رودخانه‌های اروپا راه یافته است. این گونه به دلیل سازگاری بالا با شرایط محیطی مختلف، توانسته در بسیاری از مناطق غیربومی دوام بیاورد. حدود هزار سال پیش، چینی‌ها موفق به اهلی کردن این گونه ماهی شدند. از نسل این ماهی، انواع مختلفی مانند ماهی حوض طلایی، دم چادری، سر شیری و چشم تلسکوپی در چین و ژاپن پرورش یافتند. این ماهی در قرن هفدهم به عنوان یک گونه تزئینی به اروپا راه یافت و پرورش آن در کشورهای ایتالیا، جنوب فرانسه و پرتغال رواج پیدا کرد. همچنین این ماهی به شکل وحشی در رودخانه‌های جنوب اروپا گسترش یافت. این گونه ماهی در ایران نیز در مناطق مختلفی از جمله حوضچه‌های دریای خزر، دریاچه‌های ارومیه و هامون، و همچنین رودخانه کارون زندگی می‌کند. ماهی قرمز یکی از محبوب‌ترین ماهی‌های تزئینی است که در سراسر دنیا برای زیباسازی حوض و آکواریوم پرورش داده می‌شود. این ماهی که از خانواده کپورماهیان است، مقدار قابل توجهی مواد زائد تولید می‌کند که از طریق آبشش‌ها و دفع وارد آب می‌شود. این مواد نه تنها باعث کدری آب می‌شوند، بلکه در مدت کوتاهی می‌توانند به حد سمی رسیده و برای ماهی کشنده باشند. برای نگهداری مناسب، هر ماهی قرمز معمولی یا دنباله‌دار به حدود ۷۶ لیتر آب نیاز دارد، در حالی که برای گونه‌های تزئینی کوچک‌تر، ۳۸ لیتر آب کافی است. میزان اکسیژن محلول در آب به سطح تماس آب با هوا بستگی دارد که می‌توان با استفاده از پمپ، فیلتر یا فواره آن را افزایش داد. همچنین توصیه می‌شود هر هفته ۱۰ تا ۱۵ درصد آب محیط نگهداری تعویض شود.
