مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، معروف به مولوی یا رومی، یکی از بزرگ‌ترین شاعران و عارفان ایرانی در قرن سیزدهم میلادی است. آثار او به ویژه در زمینه عشق، عرفان و فلسفه بسیار مشهور است و تأثیر عمیقی بر ادبیات فارسی و جهانی گذاشته است. شعرهای او به زبان فارسی و همچنین به زبان عربی و ترکی نوشته شده‌اند.
آثار مهم مولانا:
مثنوی معنوی: این اثر بزرگ‌ترین و مشهورترین اثر مولاناست که شامل شش دفتر و بیش از ۲۵ هزار بیت شعر است. مثنوی معنوی به صورت داستان‌های اخلاقی و عرفانی نوشته شده و موضوعاتی چون عشق، خداشناسی و حقیقت انسانی را بررسی می‌کند.
دیوان شمس تبریزی: این کتاب مجموعه‌ای از غزل‌ها و اشعار مولاناست که به عشق و دوستی با شمس تبریزی، دوست و مراد او، اختصاص دارد. این اشعار عمیق و احساسی، به بیان تجربیات روحانی و عاطفی او می‌پردازند.
فیه ما فیه: این اثر شامل سخنرانی‌ها و گفتارهای مولاناست که به مسائل عرفانی و فلسفی می‌پردازد. این کتاب به صورت نثر نوشته شده و به بررسی موضوعات مختلفی از جمله عشق، خدا و انسانیت می‌پردازد.
موضوعات و مضامین شعرهای مولانا:
عشق: عشق الهی و انسانی یکی از محورهای اصلی شعرهای مولاناست. او عشق را به عنوان نیرویی مقدس و فراگیر می‌داند که می‌تواند انسان را به خدا نزدیک کند.
عرفان و تصوف: مولانا به جستجوی حقیقت و شناخت خداوند می‌پردازد و به بیان تجربیات عرفانی خود می‌پردازد.
زندگی و مرگ: او به چرخه زندگی و مرگ نگاه عمیق و فلسفی دارد و مرگ را به عنوان یک تحول و گذر به زندگی دیگر می‌بیند.
وحدت وجود: مولانا به وحدت وجود معتقد است و بر این باور است که همه موجودات در حقیقت یکی هستند و همه به خداوند بازمی‌گردند.
