کلمه عشق فرنگی به معنای عشق به سبک و سیاق غربی است که در ادبیات و فرهنگ‌های مختلف به تصویر کشیده شده است. این کلمه از زبان‌های اروپایی به زبان فارسی وارد شده و به نوعی نماد عشق‌های رمانتیک و احساسی مدرن محسوب می‌شود. ریشه آن به ادبیات عاشقانه غربی برمی‌گردد که در آن عشق، به‌عنوان یک احساس عمیق و گاهی اوقات پرشور، توصیف شده است. این مفهوم در هنر و ادبیات به شکل‌های مختلفی تجلی می‌یابد. در شعر و داستان‌های عاشقانه، این نوع عشق معمولاً با عواطف شدید، وابستگی و آرزوهای غیرقابل دسترسی همراه است. هنرمندان و نویسندگان از این مفهوم برای ایجاد ارتباط عاطفی با مخاطبان استفاده می‌کنند و به بررسی پیچیدگی‌های روابط انسانی و احساسات می‌پردازند. این موضوع به‌ویژه در ادبیات رمانتیک و نوآورانه مشهود است. این کلمه تأثیرات عمیقی بر فرهنگ‌های مختلف داشته است. این مفهوم باعث تغییر در نگرش نسبت به روابط عاشقانه، ازدواج و ابراز احساسات شده است. در بسیاری از جوامع، عشق فرنگی به‌عنوان الگویی برای روابط مدرن پذیرفته شده و به ویژه در جوانان محبوبیت یافته است. همچنین، این تأثیرات به ایجاد تغییرات فرهنگی و اجتماعی در زمینه‌های مختلف از جمله موسیقی، سینما و هنرهای تجسمی منجر شده است. این کلمه با عشق‌های سنتی تفاوت‌های قابل توجهی دارد. این واژه معمولاً بر پایه احساسات و عواطف فردی بنا شده و بیشتر به روابط رمانتیک و شخصی متمرکز است. در مقابل، عشق‌های سنتی معمولاً تحت تأثیر ملاحظات اجتماعی، خانوادگی و فرهنگی قرار دارند. این تفاوت‌ها به نوع ابراز عشق، معیارهای انتخاب شریک زندگی و نحوه تشکیل خانواده مرتبط می‌شود.
