جولیوس رابرت اوپنهایمر، فیزیک‌دان نظری آمریکایی، در دوران جنگ جهانی دوم به عنوان رئیس آزمایشگاه لُس‌آلاموس فعالیت می‌کرد. او به خاطر نقش کلیدی‌اش در پروژهٔ منهتن، که منجر به ساخت نخستین سلاح‌های هسته‌ای در این جنگ شد، به‌طور گسترده‌ای به عنوان پدر بمب اتمی شناخته می‌شود. اوپنهایمر تحصیلات خود را در دانشگاه هاروارد آغاز کرد و در سال ۱۹۲۵ مدرک کارشناسی شیمی را دریافت کرد. سپس به دانشگاه کمبریج و بعد از آن به دانشگاه گوتینگن رفت تا در رشته فیزیک ادامه تحصیل دهد و در سال ۱۹۲۷ موفق به اخذ مدرک دکترا شد. او در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و مؤسسه فناوری کالیفرنیا به تدریس مشغول بود و در زمینه‌های فیزیک نظری، به ویژه مکانیک کوانتومی و فیزیک هسته‌ای، تأثیر بسزایی داشت. در طول جنگ جهانی دوم، او به پروژهٔ منهتن پیوست و در سال ۱۹۴۳ به عنوان مدیر آزمایشگاه لُس‌آلاموس در نیومکزیکو منصوب شد، جایی که بر روی توسعه سلاح‌های هسته‌ای کار می‌کرد. او یکی از نخستین شاهدان آزمایش ترینیتی بود که در آن، نخستین بمب اتمی در ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ با موفقیت منفجر شد. او پس از این انفجار به یاد قطعه‌ای از بهگود گیتا افتاد که می‌گوید: من خودِ مرگ هستم، ویران‌گر دنیاها. در اوت ۱۹۴۵، از بمب اتمی برای بمباران هیروشیما استفاده شد.
