نایش پیشوند نفی در زبان فارسی است که به معنای نفی و عدم وجود یک ویژگی یا حالت است. پیشوند نایش مانند نا و بی عمل با اضافه شدن به واژه‌ها، آن‌ها را به صفت‌های منفی تبدیل می‌کند.
پیشوند بی: این پیشوند در آغاز نام‌ها قرار می‌گیرد و مفهوم نداشتن چیزی را نمایان می‌کند. برای مثال:
کار → بیکار (نداشتن کار)
سواد → بی‌سواد (نداشتن سواد)
پیشوند نا: این پیشوند در آغاز صفات قرار می‌گیرد و مفهوم نبودن یا نایستگی را منتقل می‌کند. برای مثال:
بینا → نابینا (نبودن بینایی)
سازگار → ناسازگار (نبودن سازگاری)
واژه‌هایی که با پیشوند نایِش یا مشابه آن‌ها ساخته می‌شوند، در زبان فارسی برای بیان عدم وجود یا نفی ویژگی‌ها به کار می‌روند و به همین دلیل در زبان‌شناسی و ساخت واژه‌ها اهمیت دارند.
