لغت نامه دهخدا تبتیت. [ ت َ ] ( ع مص ) توشه دادن کسی را. || نیک بریدن چیزی را. || بَت یعنی طیلسان دادن کسی را. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). و منه حدیث علی رضی اﷲ عنه لقنبر: تبتهم؛ ای اعطهم بالبتوت. ( منتهی الارب ). رجوع به تبتت شود.
