بغانه واژه‌ای است با ریشه‌ای کهن که در متون کهن فارسی به‌کار رفته است. این کلمه از نظر دستوری در دسته‌ی اسم‌ها قرار می‌گیرد و به صورت «ب َ ن َ» تلفظ می‌شود. برای دستیابی به معنای دقیق‌تر و اطلاعات کامل‌تر، فرهنگ‌نویسان قدیم خواننده را به مدخل دیگری با نام بغامه ارجاع می‌دهند. این روش کهن نشان‌دهنده‌ی پیوستگی معنایی بین این دو واژه است.
در فرهنگ‌های لغت، چنین ارجاع‌هایی معمولاً بدین معناست که معنای اصلی یا شرح مفصّل‌تر در مدخل دیگر آمده است. بنابراین، بغامه احتمالاً شکل اصلی‌تر یا مرتبط‌تری از بغانه محسوب می‌شود و برای درک کامل‌تر این واژه، بررسی مدخل بغامه ضروری به نظر می‌رسد. این شیوه، روشی متداول در تألیف فرهنگ‌های لغت برای پرهیز از تکرار و ایجاد نظم است.
با بررسی مدخل بغامه در همان منبع، می‌توان به معنای دقیق، موارد کاربرد و احتمالاً ریشه‌ی تاریخی این واژه پی برد. چنین واژه‌هایی گنجینه‌ی ارزشمندی از زبان فارسی هستند که مطالعه‌ی آن‌ها نه‌تنها بر غنای واژگانی می‌افزاید، بلکه درک بهتری از سیر تحول و ظرافت‌های این زبان کهن در اختیار پژوهشگران قرار می‌دهد.
