گریستگی واژه‌ای است که ریشه در زبان فارسی قدیم و ادبی دارد و به معنای عمل گریستن است. زمانی که کسی احساس اندوه یا غم می‌کند و آن را با ریختن اشک نشان می‌دهد، می‌توان گفت دچار گریستگی شده است. این واژه برخلاف «گریه» که در مکالمه‌های روزمره بیشتر استفاده می‌شود، جنبه‌ای ادبی و رسمی دارد و اغلب در شعرها و متون ادبی دیده می‌شود.
معنای عمیق‌تر گریستگی تنها به ریختن اشک محدود نمی‌شود، بلکه نشان‌دهنده احساسی عمیق از دلتنگی، اندوه یا درد روحی است. وقتی کسی این حالت را تجربه می‌کند، می‌توان آن را نوعی بیان بی‌کلام احساسات دانست؛ چرا که گاهی کلمات قادر به توصیف غم و اندوه نیستند و اشک‌ها بهترین زبان برای بیان آن هستند.
در ادبیات فارسی، گریستگی نقش مهمی در خلق تصویرهای احساسی و انسانی دارد. شاعران و نویسندگان با استفاده از این واژه، حس همدردی، تأثر و دل‌شکستگی را به خواننده منتقل می‌کنند. بنابراین، این کلمه را می‌توان معادل گریه کردن یا نشان دادن اندوه با اشک دانست، اما با بار احساسی و ادبی قوی‌تر که آن را از معنای ساده گریه متمایز می‌کند.