در حوزه مهندسی محیط‌زیست و انرژی، پارامتر کل کربن آلی که با عنوان اختصاری TOC شناخته می‌شود، یکی از شاخص‌های اساسی و معتبر در ارزیابی کیفیت منابع آب و پساب محسوب می‌گردد. این شاخص، بیانگر مجموع غلظت تمامی اتم‌های کربن موجود در ترکیبات آلی یک نمونه آبی است. اندازه‌گیری این پارامتر، به‌طور مستقیم میزان آلاینده‌های آلی را نشان می‌دهد و به‌عنوان معیاری کلیدی برای سنجش میزان آلودگی آب به‌کار می‌رود.
روش‌های متعددی برای سنجش کل کربن آلی توسعه یافته‌اند که عموماً در دو دسته اصلی روش‌های احتراقی (مانند احتراق در دمای بالا) و روش‌های اکسیداسیون شیمیایی (مانند استفاده از پرتوالتراوئید) قرار می‌گیرند. در این روش‌ها، ابتدا ترکیبات آلی به دی‌اکسید کربن تبدیل شده و سپس مقدار گاز تولیدشده اندازه‌گیری می‌گردد. دقت و صحت نتایج حاصل از این سنجش، نقش تعیین‌کننده‌ای در طراحی، بهره‌برداری و پایش کارایی سیستم‌های تصفیه آب و فاضلاب، به‌ویژه فرآیندهای پیشرفته اکسیداسیون و جذب سطحی دارد.
اهمیت این پارامتر تنها به حوزه آب محدود نمی‌شود، بلکه در مطالعات مربوط به خاک، رسوبات و همچنین پایش فرآیندهای مرتبط با انرژی، مانند احتراق سوخت‌های فسیلی و تولید بیوگاز، کاربرد گسترده‌ای دارد. در نتیجه، سنجش دقیق کل کربن آلی، ابزاری ضروری برای مهندسان و پژوهشگران جهت مدیریت بهینه منابع طبیعی، کنترل آلودگی و توسعه فناوری‌های انرژی پایدار به‌شمار می‌آید.
