کشتگر

لغت نامه دهخدا

کشت گر. [ ک ِ گ َ ] ( ص مرکب ) کشتکار. کشاورز. زارع. مُزارِع. حاقل. برزگر. برزیگر. ( یادداشت مؤلف ): کشت گر بدر آمد تا کشته خود بیفشاند. ( ترجمه دیاتسارون ص 212 ).

فرهنگ عمید

کشت کار، زارع.

فرهنگ فارسی

زارع کشتکار: ( کشتگر بدر آمد تا کشته را خود بیفشاند ). ( انجیل فارسی )

فرهنگستان زبان و ادب

{cultivator} [کشاورزی-زراعت و اصلاح نباتات] کسی که کشت و زرع کند یا به این حرفه اشتغال داشته باشد