واژه‌ی ژفکر که در برخی منابع لغوی به صورت ژَکَر نیز تلفظ می‌شود، صفتی است با ریشه‌ی فارسی که معنای شکیبا و بردبار را در خود جای داده است. این واژه، به ویژه در متون کهن‌تر فارسی، برای توصیف افرادی به کار می‌رفته که در مواجهه با مشکلات، ناملایمات و دشواری‌ها، از خود صبر و تحمل نشان می‌دادند و در برابر سختی‌ها پایداری می‌کردند. ژفکر بودن، صفتی ستودنی است که نشان از عمق و پختگی روحی فرد دارد و او را قادر می‌سازد تا در برابر طوفان‌های زندگی، با آرامش و تدبیر ایستادگی کند. ریشه‌ی دقیق واژه‌ی "ژفکر" در زبان فارسی، همچون بسیاری از واژگان کهن، ممکن است محل بحث و تفسیر باشد. با این حال، تلفظ رایج و معنای پذیرفته شده‌ی آن، که شکیبایی و بردباری است، گواه بر اصالت فارسی بودن آن است. این واژه، بار معنایی سنگینی را در خود حمل می‌کند که فراتر از تحمل صرف است.
