واژه‌ای است که ریشه در زبان هندی دارد و به معنای عطسه به کار می‌رود. این واژه در منابع لغوی کهن، از جمله کتاب معتبر منتهی الارب ذیل مدخل عطسه، ثبت شده و گواهی بر پیوندهای زبانی و فرهنگی میان زبان فارسی و هندی است. کاربرد واژه‌هایی مانند آن در متون فارسی، نشان‌دهندهٔ تأثیرپذیری و تعامل دیرینهٔ این زبان با دیگر فرهنگ‌ها و گویش‌های منطقه است. چنین واژه‌هایی اگرچه ممکن است در کاربرد روزمرهٔ فارسی زبانان امروزی کمتر مورد استفاده قرار گیرند، اما از نظر تاریخی و مطالعات زبان‌شناسی از اهمیت قابل توجهی برخوردارند.