پوشش رهی دوگوشی که در انگلیسی با اصطلاح Binaural Release From Masking شناخته می‌شود، یکی از پدیده‌های مهم در حوزه علوم شنوایی‌شناسی است. این پدیده به شرایطی اطلاق می‌شود که در آن، حضور یک محرک شنیداری یکسان در هر دو گوش، منجر به بهبود توانایی سیستم شنوایی در جداسازی محرک هدف از نوفه یا محرک مزاحم می‌گردد. در واقع، زمانی که سیگنال‌های یکسان به هر دو گوش ارائه شوند، مغز قادر است با استفاده از مکانیسم های پردازش مرکزی، سیگنال مفید را به‌طور مؤثرتری از زمینه نویزی استخراج کند و بدین ترتیب، درک گفتار یا شناسایی اصوات در محیط‌های پرسر و صدا تسهیل می‌شود.
مبنای عصب‌شناختی این پدیده، به پردازش همزمان اطلاعات در سطوح بالای مسیرهای شنوایی و مقایسه تفاوت‌های ظریف بین سیگنال‌های رسیده به دو گوش مربوط می‌شود. زمانی که یک سیگنار یکسان به هر دو گوش برسد، نورون‌های موجود در هسته‌های اولیه شنوایی و همچنین قشر شنوایی، قادر به تقویت نمایندگی آن سیگنال و تضعیف همزمان نویز محیطی هستند. این فرآیند منجر به آزادسازی ادراکی سیگنال هدف از حالت پوشیده‌شدن توسط نویز می‌شود و از این رو، به رفع پوشش تعبیر می‌گردد.
در مطالعات شنوایی‌شناسی، کمّی‌سازی این پدیده غالباً از طریق مفهوم اختلاف تراز پوشش صورت می‌پذیرد. این اختلاف، به معنی تفاوت در سطح شدت محرک هدف است که برای ایجاد یک درک یکسان، در دو شرایط پوشش یک‌گوشی و پوشش دوگوشی مورد نیاز می‌باشد. به عبارت دیگر، اختلاف تراز پوشش، مقدار کاهش دسی‌بلی است که هنگام استفاده از هر دو گوش (در مقایسه با استفاده از یک گوش) برای غلبه بر اثر پوشانندگی نویز احساس می‌شود. اندازه‌گیری این پارامتر، نقش بسزایی در ارزیابی عملکرد سیستم شنوایی دوگوشی و تشخیص اختلالات پردازش مرکزی شنوایی ایفا می‌کند.
