واژه‌ی مرکب پُر‌خواستار، متشکل از دو جزء «پُر» به‌معنای بسیار و فراوان و «خواستار» به‌معنای طالب و درخواست‌کننده، صفتی است که برای توصیف کسی یا چیزی به‌کار می‌رود که خواهان‌ها و طالبان فراوانی دارد. این ترکیب به‌صورت پُر‌خواستار و با تلفظ صحیح [پُرخوا / پُرخا] در متون ادبی و محاورات فاخر فارسی حضور دارد و بر کثرت و فراوانیِ متقاضیان دلالت می‌کند.
در حوزه‌های گوناگون، این صفت می‌تواند برای اشخاص، آثار هنری، کالاهای تجاری یا هر پدیده‌ای که مورد اقبال عمومی قرار گرفته باشد، استفاده شود. برای نمونه، هنرمندی که آثارش با استقبال چشمگیر مخاطبان روبرو می‌شود یا محصولی که بازار پررونقی دارد، هر دو مصداقی از پُر‌خواستار بودن به‌شمار می‌آیند. این واژه بار معنایی مثبتی دارد و نشان از مقبولیت، محبوبیت و ارزشمندیِ موضوع مورد اشاره است. کاربرد این واژه در نگارش رسمی و ادبی، با رعایت دقیق املای فارسی و اصول نیم‌فاصله‌گذاری، ضروری است. شکل صحیح آن پُر‌خواستار است که در آن «پُر» و «خواستار» با نیم‌فاصله از یکدیگر جدا می‌شوند.
