واژه‌ی واجه (بر وزن فاعل) از ریشه‌ی وَجَ و به‌صورت جمع وِجاه در زبان عربی وارد فارسی شده است. در متون کهن و فرهنگ‌های لغت، این واژه غالباً به‌عنوان اسم و به‌معنای گفتار، سخن و بیان به‌کار رفته است. کاربرد آن بیشتر در متون ادبی و تاریخی دیده می‌شود و اشاره به محتوای کلام و آنچه بیان می‌گردد، دارد. برای دستیابی به درک دقیق‌تر از معنای این واژه و موارد کاربرد آن، باید به منابع معتبر لغوی همچون لغت‌نامه‌ی دهخدا یا فرهنگ معین مراجعه نمود. در این منابع، معمولاً با ارجاع به مدخل اصلیِ واج یا وَجّ، مشتقات و ترکیب‌های مرتبط با این ریشه، از جمله واجه، توضیح داده می‌شود. بنابراین، واجه یک اصطلاح کهن و تا حدی مهجور در فارسی امروز است که بر مفهوم سخن و گفتار دلالت دارد. پژوهشگران و علاقه‌مندان به زبان فارسی برای مطالعه‌ی بیشتر در این زمینه، می‌توانند به مدخل اصلی این واژه در فرهنگ‌های جامع زبان فارسی رجوع نمایند.
