کلمه نارهانیدن به معنای رها نکردن، آزاد نکردن یا نگه داشتن چیزی در بند است. این واژه در متون کهن فارسی و ادبیات کلاسیک بیشتر دیده می‌شود و مفهومی مقابل رهانیدن دارد. در ادبیات فارسی، نویسندگان و شاعران از نارهانیدن برای بیان اسارت، محدودیت یا کنترل شدید بر چیزی یا کسی استفاده کرده‌اند. این واژه کمک می‌کند تا شدت محدودیت و نگه‌داشتن را بهتر منتقل کنند. امروزه نارهانیدن کمتر در مکالمات روزمره به کار می‌رود، اما شناخت آن به درک دقیق‌تر متون قدیمی و شعری فارسی کمک می‌کند. واژه‌های این‌چنینی بخشی از غنای زبان و تاریخ ادبیات ما هستند.
