مطفل

لغت نامه دهخدا

مطفل. [ م ُ ف ِ ] ( ع ص ) ماده بچه دار از مردم و وحش. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بچه دار از مردم و از جانوران. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیطالمحیط ). || لیلة مطفل؛ شبی که از سردی طفلان را هلاک گرداند. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ).