لنگندگی، به‌عنوان یک اسم مصدر، به حالت و کیفیتِ لنگیدن اشاره دارد. این واژه بیانگر شرایطی است که در آن، حرکت طبیعی و متعادل موجود زنده، به‌ویژه انسان، دچار اختلال می‌شود. این اختلال معمولاً ناشی از آسیب‌های فیزیکی، ناهنجاری‌های مادرزادی یا بیماری‌های تأثیرگذار دستگاه حرکتی است که منجر به ناتوانی در تقسیمِ متناسب وزن بدن بر روی دو پا می‌گردد.
از منظر پزشکی، لنگندگی اغلب یک نشانه‌ی کلینیکی محسوب می‌شود که می‌تواند ریشه در مشکلات استخوانی، مفصلی، عصبی یا عضلانی داشته باشد. این حالت نه‌تنها بر شیوه‌ی راه رفتن تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند موجب ناراحتی‌های ثانویه در سایر اندام‌ها به‌دلیل جبران نادرستِ وزن شود. بنابراین، شناسایی علتِ اصلی آن برای ارائه‌ی راه‌حلِ درمانی مناسب، امری ضروری است.
در حوزه‌ی زبان و ادبیات فارسی، این واژه گاهی در قالبِ استعاره و کنایه نیز به‌کار می‌رود تا نارسایی، کمبود یا اختلال در یک فرآیند، سیستم یا رفتار را به‌تصویر بکشد. در این کاربرد مجازی، لنگندگی نمادِ ناکارآمدی و عدم تعادل در عملکردهای غیرجسمانی است و غنای فرهنگی و ظرفیتِ بیانِ زبان فارسی را در انتقال مفاهیم انتزاعی نشان می‌دهد.