قطیفی، واژه‌ای است که به شهر قطیف نسبت داده می‌شود. این شهر یکی از مناطق برجسته شبه‌جزیره عربستان بوده و تاریخ غنی دارد. برای جزئیات بیشتر می‌توانید به منابع مرتبط با قطیف رجوع کنید. ابراهیم بن سلیمان حلی نجفی معروف به قطیفی، از فقیهان، مجتهدان و حدیث‌شناسان برجسته امامیه در قرن یازدهم هجری بود. او در دوره شاه طهماسب صفوی (930 تا 984 هجری قمری) زندگی می‌کرد. ابراهیم در زمینه فقه و اجتهاد جایگاه ممتازی داشت و استاد بسیاری از دانشمندان عصر خود محسوب می‌شد. از ویژگی‌های بارز او مناظرات علمی با محقق کرکی و نگارش رسالات فقهی بود که به موضوعات مورد بحث و اختلاف پرداخته‌اند. آثار برجسته‌ای از او باقی مانده است، از جمله: اثبات الفرقة الناجیة، الاربعون حدیثاً، الامالی، ایضاح النافع (شرح مختصر نافع)، حاشیه الفیه شهید اول، و حاشیه شرایع محقق. تاریخ دقیق وفات او مشخص نیست، اما منابعی چون روضات الجنات، نامه دانشوران، الذریعه و ریحانة الادب به جزئیات زندگی او پرداخته‌اند.
احمد بن صالح بحرانی نیز از علمای برجسته امامیه در اوایل قرن چهاردهم هجری بود. وی از شاگردان شیخ مرتضی انصاری به حساب می‌آمد. احمد دو اثر مهم از خود به جای گذاشته است: التحفة الاحمدیة و دیوان اشعار که چاپ شده است. او در سال 1315 هجری قمری در بحرین در سن 65 سالگی از دنیا رفت. اطلاعات بیشتر درباره او در منابعی همچون الذریعه و ریحانة الادب قابل دسترسی است.
علی بن حسن بن علی بن سلیمان بن احمد بحرانی، یکی دیگر از دانشمندان برجسته و شاگرد شیخ احمد قطیفی بود. او چندین اثر مهم از خود بر جای گذاشت، از جمله انوار البدرین و مطلع النیرین که به معرفی دانشمندان مناطق احساء، قطیف و بحرین می‌پردازد، همچنین کتاب التوحید از آثار ارزشمند او به شمار می‌رود. علی بحرانی در سال 1340 هجری قمری دار فانی را وداع گفت.