ظراء

لغت نامه دهخدا

ظراء. [ ظَ ] ( اِخ ) کوهی است در بلاد هذیل. تأبطشرا ظاهراً در بیت ذیل از ظرءهمین ظراء را اراده کرده آنجا که گوید:
اء بَعْدَ النفاثیین ازجرُ طائرا
و آسی علی شی اذا هو ادبرا
اءُنهنه رحلی عنهم و اخالهم
من الذّل بعراً بالتلاعة اعفرا
ولو نالت الکفار اصحاب نوفل
بمهمهة مابین ظَرء و عرعرا.( معجم البلدان ).

گزارش محتوای نامناسب