واژه‌ی طِمالیخ در زبان عربی به کار می‌رود و به عنوان اسم شناخته می‌شود. این واژه به ابری تنک، سپیدرنگ و پراکنده در آسمان اشاره دارد که معمولاً حالتی لطیف و غیرمتراکم دارد. بر پایه‌ی منبع معتبر منتهی الارب که از فرهنگ‌نامه‌های کهن لغت عربی محسوب می‌شود، این تعریف به‌طور دقیق برای طِمالیخ ثبت شده است. در ادبیات و متون کهن، از این واژه برای توصیف وضعیت جوّ و حالت خاص ابرها استفاده شده است. چنین کاربردی نشان‌دهنده‌ی دقت و ظرافت زبان عربی در بیان پدیده‌های طبیعی و ارائه‌ی توصیف‌های دقیق از آن‌ها است. این واژه با وجود سادگی، تصویری روشن و گویا از منظره‌ای آسمانی را به ذهن متبادر می‌سازد. امروزه نیز اگرچه ممکن است کاربرد روزمره‌ی این واژه کمتر باشد، اما در متون ادبی، شعر و پژوهش‌های مربوط به هواشناسی تاریخی یا ادبیات کلاسیک می‌توان به آن برخورد. شناخت چنین واژه‌هایی نه تنها گنجینه‌ی لغوی ما را غنی می‌کند، بلکه درک بهتری از فرهنگ و دانش گذشتگان در توصیف جهان پیرامون به ما می‌بخشد.
