لغت نامه دهخدا ( طلیة ) طلیة. [ طُل ْ ی َ ] ( ع اِ ) گردن. || بیخ گردن. ج، طلاء،و منه قول بعضهم: اللحیه لحلیة ما لم تطل عن الطلیه.( منتهی الارب ). پیش گردن. ج، طُلی. ( مهذب الاسماء ).طلیة. [ طَل ْ ی َ ] ( ع اِ ) رکوی حیض. ( مهذب الاسماء ).
