ضوک یکی از اصطلاحات خاص در ادبیات و فرهنگ ایرانی است که به عملی خاص در دنیای اسب‌سواری اشاره دارد. این واژه به معنای برجستن اسب بر ماده است، که نشان‌دهنده قدرت و زیبایی این حیوانات است. در واقع، ضوک نمادی از هماهنگی و توازن بین اسب و سوارکار به شمار می‌رود. این عمل، نه تنها نشان‌دهنده مهارت سوارکار است، بلکه به نوعی نمایانگر ارتباط عمیق بین انسان و اسب نیز می‌باشد. در فرهنگ ایرانی، اسب به عنوان یک موجود شریف و باارزش شناخته می‌شود و ضوک به عنوان یک هنر و نمایشی از توانایی‌های اسب، در واقع تجلی روحیه‌ی پهلوانی و رزمندگی است. به همین دلیل، این واژه در متون ادبی و فرهنگی ما جایگاه ویژه‌ای دارد و بر اهمیت اسب در زندگی اجتماعی و فرهنگی ایرانیان تأکید می‌کند. فهم این مفهوم می‌تواند ما را به عمق تاریخ و فرهنگ غنی ایرانیان نزدیک‌تر کند و ارزش‌های انسانی و حیوانی را در یک بستر مشترک به تصویر بکشد.
