کلمه ضخ در اصل واژه‌ای عربی است که در زبان فارسی نیز راه یافته است. در منابع لغوی مانند منتهی الارب و منتخب اللغات، این واژه چندین معنا دارد. نخستین و رایج‌ترین معنای آن اشک است که به چکیدن قطرات از چشم اشاره دارد.
این واژه برای توصیف رفتار و حرکت مایعات نیز به کار رفته است. معنای امتداد بول یا شاشیدن از همین کاربرد ناشی می‌شود. همچنین پاشیدگی آب و چکیدن آب از معانی دیگر آن است که حالت‌های مختلف جریان یا ریختن آب را بازتاب می‌دهد.
با توجه به معانی یادشده، ضخ واژه‌ای است که هم در حوزه فیزیولوژیک بدن انسان (مانند اشک و ادرار) و هم در زمینه طبیعی (مانند چکیدن یا پاشیدن آب) به کار می‌رود. این گستره نشان می‌دهد که واژه بیشتر بر مفهوم ریزش و جاری شدن قطرات دلالت دارد.