واژۀ صرائح که در متون کهن به صورت ضبط شده، در اصل جمعِ صریح به شمار می‌آید. این نکته را می‌توان در کتاب معروف منتهی الارب مشاهده کرد که به صراحت به این جمع‌بندی اشاره شده است. برای دریافت اطلاعات کامل‌تر و بررسی دقیق‌تر معانی و کاربردهای این واژه، مراجعه به مدخل صریح در منابع لغوی پیشنهاد می‌شود. واژۀ صریح در زبان عربی به معنای نژادِ خالص و بی‌آمیخته است و معمولاً برای اشاره به اسب‌ها یا حیواناتی به کار می‌رود که اصالت نژادی آنان کاملاً محفوظ و اثبات‌شده باشد. این مفهوم در متون ادبی و تاریخی، گاه به انسان‌هایی با نسب والا و خالص نیز تعمیم داده شده است. بنابراین، «صرائح» به عنوان جمع این کلمه، بر گروهی از موجودات (یا افراد) دلالت دارد که از هرگونه اختلاط نژادی مبرا و محفوظ هستند.
در متون فارسی، اگرچه کاربرد مستقیم این واژه چندان رایج نیست، اما آشنایی با آن برای محققان و ادیبانی که با متون کلاسیک عربی یا متون فارسی آمیخته به لغات عربی سروکار دارند، ضروری به نظر می‌رسد. درک صحیح از چنین واژه‌هایی نه تنها در فهم دقیق متون کمک می‌کند، بلکه در درک ظرایف فرهنگی و تاریخی مرتبط با مفاهیم اصالت و نژاد نیز سودمند است.