لغت نامه دهخدا
صبیرة. [ ص ُ ب َ رَ ] ( ع اِ ) ابوصُبَیْرَة؛ مرغی است سرخ شکم و سیاه پشت و سر و دم. ( منتهی الارب ).
صبیرة. [ ص ُ ب َ رَ ] ( ع اِ ) زمین سخت مشرف است که نرویاند چیزی را و آن جانبی از کوه است. || ( اِخ ) موضعی است. ( معجم البلدان ). || الصبیرة؛ موضعی است در شام و آن جز صنبرة است.
