شکستگی تنشی که در متون پزشکی با عنوان شکستگی فشاری نیز شناخته می‌شود، به‌عنوان یک شکستگی ناقص در استخوان‌ها تعریف می‌گردد. این عارضه معمولاً در اثر اعمال نیروهای تکراری و زیرآستانه‌ای که از استحکام استخوان فراتر نمی‌روند، ایجاد می‌شود. برخلاف شکستگی‌های حاد که در پی ضربات ناگهانی و شدید رخ می‌دهند، شکستگی‌های تنشی به‌تدریج و در اثر تجمع میکروآسیب‌ها در بافت استخوانی در طول زمان پدیدار می‌شوند.
این نوع شکستگی‌ها عمدتاً در بین ورزشکاران، سربازان و افرادی که فعالیت‌های بدنی سنگین و مکرر را به‌تازگی آغاز کرده‌اند، مشاهده می‌گردد. استخوان‌های تحمل‌کننده‌ی وزن مانند درشت‌نی، نازک‌نی و استخوان‌های کف پا، شایع‌ترین نواحی درگیر هستند. تشخیص این آسیب اغلب به کمک روش‌های تصویربرداری مانند ام‌آر‌آی یا اسکن استخوان میسر است، چرا که ممکن است در رادیوگرافی ساده در مراحل اولیه به‌وضوح قابل مشاهده نباشند.
درمان شکستگی‌های تنشی عموماً محافظه‌کارانه است و بر پایه‌ی استراحت کامل و پرهیز از فعالیت‌های تشدیدکننده‌ی ضربه استوار می‌باشد. در این دوره، استفاده از وسایل کمکی مانند عصا یا گچ‌گیری برای بی‌حرکت‌سازی ناحیه‌ی آسیب‌دیده ممکن است ضروری باشد. بازگشت تدریجی و برنامه‌ریزی‌شده به فعالیت‌های عادی، همراه با اصلاح عوامل خطرساز (مانند تکنیک‌های نادرست ورزشی یا استفاده از کفش‌های نامناسب)، از ارکان اصلی پیشگیری از عود این آسیب محسوب می‌شود.