کلمه‌ی «سجیح» یک واژه‌ی قدیمی فارسی است که در منابعی مانند «منتهی‌الأرب» و «اقرب الموارد» ذکر شده است. این واژه به معنای نرم و آسان به کار می‌رود و معمولاً برای توصیف ویژگی‌های جسمی یا روحی چیزی یا کسی استفاده می‌شود که حالت انعطاف‌پذیری یا ملایمت دارد. سجیح می‌تواند در متن‌های ادبی و پزشکی نیز به کار رود. در پزشکی قدیم، مثلاً برای توصیف بافت نرم یا انعطاف‌پذیر بدن یا پوست از این واژه استفاده می‌شد. به طور کلی، سجیح بیانگر صفتی است که نشان‌دهنده‌ی راحتی، ملایمت و عدم خشونت یا سختی است. در ادبیات و سخن‌پردازی، به کار بردن واژه‌ی «سجیح» به متن زیبایی و لطافت می‌بخشد. این واژه نشان‌دهنده‌ی نرمی رفتار، سخن یا حتی فکر و اندیشه نیز می‌تواند باشد و خواننده یا شنونده را با حس آرامش و راحتی مواجه می‌کند.