روباخور یکی از واژگان غنی و بومی است که در لغت محلی شوشتر به ثبت رسیده و در نسخه خطی آن مورد اشاره قرار گرفته است. از منظر دستوری، این کلمه به عنوان اسم مصدر (اِمص) طبقه‌بندی می‌شود. معنای اصلی آن، که به صورت کنایه به کار می‌رود، بیانگر حالتی از حرکت است که توأمان از دو ویژگی اساسی برخوردار است: سرعت و خوشحالی. به عبارت دیگر، روباخور توصیفی است برای با شتاب و در عین حال با سرور و شادمانی رفتن. این واژه، صرفاً به سرعت فیزیکی اشاره ندارد، بلکه وزن عاطفی و نشاط درونی فرد در حال حرکت را نیز منعکس می‌کند و تصویری از یک حرکت سبک و سرزنده را ارائه می‌دهد.
ظرافت این اصطلاح در ترکیب دقیق این دو مؤلفه (سرعت و خوشحالی) نهفته است. در زبان فارسی، واژگان متعددی برای بیان سرعت (مانند شتابان، سریع) یا شادی (مانند مسرور، شادمان) وجود دارند، اما روباخور یک موقعیت وجودی خاص را توصیف می‌کند که در آن سرعت نه از سر اضطرار یا فرار، بلکه ناشی از میل درونی و شادمانی عمیق است. این حالت نشان‌دهنده یک حرکت سبک‌بالانه و پرنشاط است، گویی فرد یا شیء در حال حرکت، آنقدر از حرکت خود لذت می‌برد که بدون هیچ بار یا مانعی، با پای سبک به مقصد می‌شتابد. این واژه، حرکت را از یک عمل صرفاً فیزیکی به یک بیان عاطفی ارتقا می‌دهد.