رازگاه واژه‌ای است که در تار و پود زبان فارسی، مفهوم مکانی نهان و مرموز را در خود جای داده است. این واژه، که از ترکیب راز به معنای نهان و پوشیده، و گاه به معنای جایگاه و مکان، ساخته شده است، اشاره به مکانی دارد که اسرار و ناگفته‌ها در آن پناه می‌برند. رازگاه می‌تواند بنایی باستانی باشد که قرن‌ها شاهد پیمان‌های پنهانی بوده، یا غاری در دل کوه که محل ملاقات‌های سری و تبادل اطلاعات حیاتی بوده است. حتی در معنایی مجازتر، می‌تواند به فضایی در ذهن یا قلب انسان اشاره کند که عمیق‌ترین و شخصی‌ترین افکار و احساسات در آن محفوظ می‌ماند.
تاریخ و فرهنگ غنی ایران، سرشار از داستان‌ها و روایت‌هایی است که در دل رازگاه‌ها رقم خورده‌اند. از دخمه‌های زیرزمینی که در آیین‌های کهن، مراسم خاصی در آن‌ها برگزار می‌شده، تا کتابخانه‌های مخفی که دانش ممنوعه در آن‌ها نگهداری می‌شده است، همگی مصداق‌هایی از رازگاه هستند. این مکان‌ها، اغلب با هاله‌ای از ابهام و تقدس پوشیده شده‌اند و دسترسی به آن‌ها تنها برای افراد برگزیده و محرمان میسر بوده است. اهمیت آن در حفظ بقا و انتقال دانش، سنت‌ها و باورها، نقشی حیاتی ایفا کرده است، زیرا بسیاری از این آموخته‌ها در معرض خطر نابودی یا تحریف قرار داشته‌اند.
