دوقره

لغت نامه دهخدا

( دوقرة ) دوقرة. [ دَ ق َ رَ ] ( ع اِ ) آن جای در میان کوهها که گیاه نداشته باشد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). زمین بی نبات. ( از مهذب الاسماء ).
دوقرة. [ دُ رَ ] ( اِخ ) شهری بوده در نزدیکی واسط پس از آبادی این یکی ( یعنی واسط )آن یکی ( یعنی دوقره ) خراب شد. ( از معجم البلدان ).

گزارش محتوای نامناسب