دمیرآغاجی نام ترکی درخت انجیلی یا همان چوب‌آهنی است که نام علمی آن Parrotia persica می‌باشد. این درخت بومی جنگل‌های شمال ایران است و به دلیل سختی و استحکام بالای چوبش، در زبان محلی به درخت آهنی شهرت یافته است. نام علمی آن نیز به افتخار گیاه‌شناس آلمانی، فریدریش پاروت، انتخاب شده است.
این درخت در جنگل‌های آستارا تا گلیداغ و حتی در ارتفاعات کلاردشت دیده می‌شود و گاهی تا ۲۵ متر رشد می‌کند. برگ‌های آن در بهار بنفش مایل به قرمز، در تابستان سبز تیره و در پاییز به رنگ‌های زرد، نارنجی و قرمز درخشان درمی‌آید که جلوه‌ای چشمگیر به طبیعت می‌بخشد. همچنین چوب آن بسیار سخت است و به همین دلیل در مازندران و گیلان به نام‌هایی چون زوند و آسوندار نیز شناخته می‌شود.
دمیرآغاجی علاوه بر زیبایی‌های بصری، کاربردهای متنوعی دارد. چوب محکم آن در صنایع چوبی ارزشمند است و برگ و ریشه‌اش مصرف دارویی دارند. همچنین به دلیل تنوع رنگ برگ‌ها در پاییز، نقش مهمی در گردشگری طبیعی و طراحی فضای سبز دارد. نبود آفت‌های جدی و مقاومت بالا در برابر شرایط محیطی باعث شده این درخت جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ بومی و منابع طبیعی ایران پیدا کند.