دَسَم از نام‌های کهن و اعلام جغرافیایی در متون تاریخی و فرهنگی ایران زمین محسوب می‌شود. این نام در منابع معتبری همچون کتاب منتهی‌الارب که از فرهنگ‌نامه‌های مهم زبان عربی به شمار می‌رود، به‌عنوان یکی از اسامی خاص ثبت شده است. با این‌که اطلاعات دقیق و گسترده‌ای از موقعیت مکانی یا پیشینه‌ی دقیق این مکان در دسترس نیست، ذکر آن در چنین منابعی نشان‌دهنده‌ی اهمیت و قدمت تاریخی آن است.
در بررسی ریشه‌شناسی واژه‌ی دَسَم، می‌توان به ساختار هجایی و آوایی آن توجه کرد. این واژه از سه جزء «دَ»، «سَ» و «م» تشکیل شده و به‌صورت [ دَ س َ ] تقطیع شده است. چنین ساختاری احتمال ارتباط آن با زبان‌های ایرانی باستان یا گویش‌های محلی مناطق مختلف ایران را تقویت می‌کند. این امر لزوم پژوهش‌های بیشتر در حوزه‌ی زبان‌شناسی تاریخی و مطالعات اسناد کهن را برای درک بهتر این مفهوم نشان می‌دهد.
اهمیت پرداختن به اعلامی همچون دَسَم، فراتر از معنای لغوی آن، در راستای حفظ میراث زبانی و فرهنگی ایران است. شناسایی و مستندسازی این گونه نام‌ها می‌تواند در بازیابی تاریخ محلی، تکمیل تاریخ‌نامه‌های جغرافیایی و غنای مطالعات ایران‌شناسی نقش بسزایی ایفا کند. بنابراین، اشاره‌ی منابعی مانند منتهی‌الارب به دَسَم، نقطه‌ی آغازی ارزشمند برای پژوهش‌های عمیق‌تر در این زمینه به شمار می‌آید.
