لغت نامه دهخدا ( حرقدة ) حرقدة. [ ح َ ق َ دَ ] ( ع اِ ) گره خشکنای گلو. سیبک. عقده حنجور. گره گلو. || ناقه اصیل و نجیب. ج، حَراقِد. ( منتهی الارب ).
