در لغت نامه‌های فارسی، واژه‌ی حاروق به صورت صفت به کار رفته و برای توصیف زنان به کار می‌رود. این واژه بر زنی دلالت دارد که از چهره‌ای بسیار زیبا و آراسته برخوردار است و ظاهری خوش‌منظره و دل‌پسند دارد. کاربرد این صفت در متون کهن فارسی، حاکی از آن است که حاروق تنها به زیبایی ظاهری خلاصه نمی‌شود، بلکه بر جلوه‌ای ویژه و ملاحتِ کم‌نظیر دلالت دارد. این واژه گویای آن است که زیبایی آن زن، چشم‌گیر و قابل تأمل است و بیننده را به تحسین وامی‌دارد. بنابراین، هنگامی که از امرأة حاروق سخن به میان می‌آید، مقصود زنی است که ترکیب‌بندی چهره کلی او، نماد کمال زیبایی و آراستگی است. این واژه، مفهومی فراتر از زیبایی ساده را القا می‌کند و بر اوج ملاحت و حسنِ شمایل انسانی اشاره دارد.
