واژه ثفاوه واژه‌ای عربی با ریشه‌ای کهن در زبان عبری و سریانی است و در متون لغوی و پزشکی قدیم فارسی و عربی، به عنوان نام نوعی گیاه دارویی شناخته می‌شود. در برهان قاطع و لغت‌نامه دهخدا آمده است که ثفاوه همان گیاه رشاد یا تخم الرشاد است که در فارسی آن را تخم سپندان، سپندان خرد، یا سپندان سپید نیز گفته‌اند. این گیاه از خانواده شب‌بویان (Cruciferae) است و دانه‌های ریز و تندمزه دارد که در طب سنتی، خواص دارویی فراوانی برای آن ذکر شده است.
در منابع طب سنتی اسلامی، از جمله آثار ابن‌سینا و رازی، ثفاوه گیاهی توصیف شده است که خاصیت گرم‌کننده و گشاینده انسدادهای درونی بدن دارد. گفته شده است که این گیاه برای «اِسترخاء اعضاء» یا همان شل‌شدگی و ضعف اندام‌ها سودمند است و در بهبود سردی مزاج، درد مفاصل، و افزایش نیروی گوارش مؤثر شناخته می‌شده است. از دانه‌های آن به‌صورت پودر یا جوشانده برای درمان سرفه، آسم و تقویت اعصاب نیز استفاده می‌کردند.
از نظر ظاهری، گیاه ثفاوه دارای برگ‌هایی ظریف و طعم تند و فلفلی است و امروزه در زبان فارسی بیشتر با نام تره‌تیزک یا شهدانه آبی شناخته می‌شود. این گیاه به‌ویژه در مناطق گرم و خشک ایران و خاورمیانه می‌روید و علاوه بر خواص دارویی، به عنوان چاشنی یا سبزی خوراکی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، این واژه در اصل نام یک گیاه دارویی کهن با خواص شفابخش و کاربرد خوراکی است که در فرهنگ لغوی و پزشکی ایران‌زمین، جایگاهی دیرینه دارد.
