در زبان عربی، واژۀ ثابج به عنوان یک صفت فاعلی از ریشۀ ثبج شناخته می‌شود. صفات فاعلی در این زبان، بیانگر حالت یا ویژگی پایدار و ذاتیِ مرتبط با عملِ فعل اصلی هستند. این ساختار دستوری که با عنوان نعت فاعلی از آن یاد می‌شود، نقش مهمی در توصیف و بیان کیفیت‌های ثابت و دائمی فاعل جمله ایفا می‌کند. بنابراین، ثابج به معنای دارا بودنِ ویژگی یا حالتی است که ریشه ثبج بر آن دلالت دارد. درک دقیق این مفاهیم صرفی و نحوی، برای تسلط بر زبان عربی و تحلیل متون کهن و همچنین درک ظرافت‌های زبانی، امری ضروری و بنیادین به شمار می‌رود.