کلمه «تناسف» از ریشه عربی گرفته شده است و در متون قدیمی به معنای راز و پنهان گفتن سخن آمده است. این واژه در لغتنامه دهخدا و منابعی مانند منتهی الارب، ناظم الاطباء، آنندراج و اقرب الموارد ذکر شده است. در کاربرد آن، وقتی گفته میشود «هما یتناسفان الکلام»، منظور این است که دو نفر سخن را به نحوی بیان میکنند که برای دیگران آشکار نباشد. تناسف به ویژه در ادبیات و متون رسمی برای اشاره به سخنان پوشیده و غیرمستقیم به کار میرود. به بیان ساده، تناسف یعنی سخن گفتن بهگونهای که مفهوم آن تنها برای مخاطب خاص روشن باشد. این واژه نشاندهنده دقت و حذر گوینده در بیان مطلب است و کاربرد آن بیشتر در متون کلاسیک و ادبی مشاهده میشود.