لغت نامه دهخدا تعاوذ. [ ت َ وُ ] ( ع مص ) بهمدیگر پناه بردن قوم. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ): اعتماد کردن قوم به یکدیگر وپناه بردن بعضی بر بعضی دیگر. ( از اقرب الموارد ).
