طشت‌خانه، با تلفظ تَ، یک واژهٔ مرکبِ فارسی است که به‌صورت طِشت‌خانه نیز ثبت شده‌است. این ترکیب از دو جزء طشت به‌معنای ظرف شست‌وشو و خانه به‌عنوان مکان تشکیل شده و در کل به فضایی اختصاصی برای شست‌وشو و نظافت اشاره دارد. در معماری سنتی ایران، طشت‌خانه معمولاً به بخشی از خانه یا حمام گفته می‌شده که در آن طشت‌های بزرگ یا حوض‌هایی برای استحمام و شست‌وشو قرار داشته‌است. این مکان به‌دلیل کاربردش در بهداشت فردی و خانگی، از اهمیت کاربردی و فرهنگی برخوردار بوده و در متون کهن نیز به‌کرات به آن اشاره شده‌است. برای مطالعهٔ دقیق‌تر دربارهٔ تاریخچه، ویژگی‌های معماری و کاربردهای طشت‌خانه، می‌توان به منابع معتبر زبان فارسی و فرهنگ‌نامه‌های تخصصی مراجعه نمود. این واژه نمونه‌ای از غنای زبان فارسی در بیان مفاهیم مرتبط با زندگی روزمره و فرهنگ مادی است.